شما بودید چه واکنشی نشان می‌دادید؟
شما بودید چه واکنشی نشان می‌دادید؟
پس از ۱۱ سال زوجی صاحب فرزند پسری شدند.
آن دو عاشق هم بودند و پسرشان را بسیار دوست داشتند.
فرزندشان حدودا دو ساله بود
که روزی مرد بطری باز یک دارو را وسط آشپزخانه
مشاهده کرد و چون برای رسیدن به محل کار دیرش
شده بود، به همسرش گفت که
در بطری را ببندد و آن را در قفسه قرار دهد.
مادر پرمشغله موضوع را به‌کل فراموش کرد.
پسربچه کوچک بطری را دید و رنگ آن توجهش را جلب
کرد، به سمتش رفت و همۀ آن را خورد. او دچار
مسمومیت شدید شد و به زمین افتاد.
مادرش سریع او را به بیمارستان رساند ولی شدت
مسمومیت به حدی بود که آن کودک جان سپرد.
مادر بهت‌زده شد و بسیار از این‌که با شوهرش
مواجه شود وحشت داشت.
وقتی شوهر پریشان‌حال به بیمارستان آمد و دید که
فرزندش از دنیا رفته،
رو به همسرش کرد و فقط سه کلمه به زبان آورد.
فکر می‌کنید آن سه کلمه چه بودند؟
شوهر فقط گفت: «عزیزم دوستت دارم!»
عکس‌العمل کاملا غیرمنتظرۀ شوهر یک رفتار فراکُنشی بود.
کودک مرده بود و برگشتنش به زندگی محال.
هیچ نکته‌ای برای خطاکار دانستن مادر وجود نداشت.
به‌علاوه، اگر او وقت می‌گذاشت و
خودش بطری را سر جایش قرار می‌داد، شاید آن اتفاق
نمی‌افتاد. هیچ دلیلی برای مقصر دانستن وجود نداشت.
مادر نیز تنها فرزندش را از دست داده بود و تنها چیزی
که در آن لحظه نیاز داشت، دلداری و همدردی
از طرف شوهرش بود. و آن همان چیزی بود که شوهرش
به وی داد.
گاهی اوقات ما وقتمان را برای یافتن مقصر و مسئول یک
رخداد صرف می‌کنیم، چه در روابط، چه محل کار یا افرادی
که می‌شناسیم؛ و فراموش می‌کنیم که می‌توانیم کمی
ملایمت و تعادل برای حمایت از روابط انسانی
داشته باشیم. در نهایت، آیا نباید بخشیدن کسی که
دوستش داریم آسان‌ترین کار ممکن در دنیا باشد؟
داشته‌هایتان را گرامی بدارید.
غم‌ها،درد‌ها و رنج‌هایتان را با نبخشیدن دوچندان نکنید.
اگر هرکسی می‌توانست با این نوع طرز فکر به زندگی بنگرد،
مشکلات بسیار کمتری در دنیا وجود می‌داشت.
و همچنین خودخواهی و ترس را از خود دور کنید و خواهید
دید که مشکلات آن‌چنان هم که شما می‌پندارید حاد نیستند.
سخن روز: مهم نیست که چه اندازه می بخشیم،
بلکه مهم این است که در بخشایش ما چه
مقدار عشق وجود دارد.
سلام